Kilka interesujących miejsc w Układzie Słonecznym pokrywa lód. Tereny takie jak czapy polarne Marsa, księżyc Saturna – Enceladus, księżyc Jowisza – Europa są atrakcyjne dla badaczy. Przewiercanie się przez lód jest skomplikowanym zadaniem nawet na Ziemi, dlatego tego typu misje badawcze na innych obiektach Układu Słonecznego mogą wydać się bardzo trudne przy obecnym poziomie technologii.

Pomysł eksploracji grubych warstw lodu nie jest nowy. Próbniki wybudowane i używane w latach 60. ubiegłego wieku były ściśle przeznaczone do użytku ziemskiego. Testowano je w miejscach takich jak Grenlandia i Antarktyda. Wiertło przewiercało się przez lód, a sprzęt znajdujący się przy wiertle zapisywał dane i przesyłał je przez kabel do urządzeń na powierzchni. Ciężki i rozbudowany sprzęt na powierzchni dostarczał zasilanie potrzebne dla dużego wiertła. Inna i bardziej nowoczesna metoda używa gorącego wiertła do roztapiania lodu. Sposób ten wydaje się być lepszy, jednak istnieje ryzyko, że próbnik napotka na swej drodze twardy materiał jak np. dużą skałę.

Peter Weiss jest naukowcem doświadczonym w dziedzinie robotyki podmorskiej. Razem z kolegami z politechniki w Hong Kongu i z Austriackiego instytutu w Grazie, opracowali nowatorski sposób połączenia metod przewiercania się i topienia lodu. Prototyp „termiczne wiertło” przeszedł w tym roku pomyślne testy laboratoryjne. System składa się z serii ostrzy i grzejników osadzonych na końcówce wiertła. Zdaniem Weissa sonda powinna się przebić nawet przez materiał którego nie można roztopić. Wytwarzane ciepło przyda się również do utrzymywania odpowiedniej temperatury sprzętu naukowego, oraz do sterylizacji próbnika tak aby zanieczyszczenia pochodzące z samej sondy nie zabrudziły materiału badawczego.