W drugiej połowie kwietnia na wieczornym nieboskłonie bez trudu znaleźć można było pierwszą planetę Układu Słonecznego. Okres widoczności skończył się jednak i Merkury „przeprowadza się” na poranne niebo.

Złączenie ze Słońcem wypada 18 maja około południa. Elongacja (kąt Słońce-Ziemia-Merkury maleje poniżej 1 stopnia. Planeta i Gwiazda Dzienna przebywają w tej chwili w konstelacji Byka.

Kątowa odległość Merkurego od Słońca będzie stopniowo rosła, aby 13 czerwca osiągnąć maksimum (23,5 stopnia). Niestety, złe ułożenie ekliptyki względem horyzontu spowoduje, że wschód planety pokryje się w naszych szerokościach geograficznych z początkiem świtu cywilnego, co praktycznie uniemożliwi prowadzenie obserwacji.

Konfiguracje planet dolnych

Schemat przedstawia wzajemne konfiguracje Ziemi i planet dolnych (Merkurego lub Wenus). Jest to spojrzenie „sponad” płaszczyzny Systemu Słonecznego i z układu w którym Ziemia nie porusza się, a planeta dolna krąży przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Punkt Z oznacza Ziemię, S – Słońce. G i D to górne i dolne złączenia planety ze Słońcem (widoczna jest wtedy ona w tym samym co Słońce kierunku, a jej odległość od Ziemi przyjmuje odpowiednio maksymalną i minimalną wartość), E i W to maksymalne elongacje, wschodnia i zachodnia (Merkury lub Wenus są na niebie odległe od Słońca o zaznaczony kąt beta przyjmujący wówczas wartość maksymalną). Odpowiednie odcinki mają długości (przy założeniu kolistości orbit): SZ = 1 AU (jednostka astronomiczna), SG = SD = SE = SW = 0,387 AU dla Merkurego i 0,723 AU dla Wenus. Kąty SEZ i SWZ są proste.

Autor

Michał Matraszek