W minioną niedzielę nastąpiła zmiana czasu z zimowego na letni. Wraz z nią z naszego nieba znikają planety widoczne wieczorem i rano. Wenus będzie jeszcze widoczna przez jakiś czas, ale dobrze tylko z miejsc położonych na południe od mniej więcej równoleżnika 40°N (im bardziej na południe tym lepiej). Z planet dobrze widoczny z Polski będzie tylko Saturn, który właśnie jest w opozycji. Również Księżyc w najbliższych dniach będzie widoczny słabo.

Jowisz przestał być widoczny kilkanaście dni temu, a przełom marca i kwietnia to ostatni tydzień wieczornej widoczności Merkurego. Początkowo planeta będzie jeszcze dość wysoko (o godzinie pokazanej na animacji ponad 8° nad widnokręgiem), ale z każdym dniem będzie wyraźnie niżej (w niedzielę 3 kwietnia mniej niż 2°).

Merkury zbliża się do koniunkcji dolnej ze Słońcem 9 kwietnia, w związku z czym rośnie wielkość jego tarczy, ale (inaczej niż dla Wenus) jego jasność będzie bardzo szybko się zmniejszać. Maleć będzie również faza tarczy planety. To wszystko spowoduje, że każdego kolejnego dnia Merkury będzie coraz atrakcyjniejszym celem dla posiadaczy teleskopów (dysponując teleskopem o średnicy około 10 cm i powiększeniu około 100x można dostrzec zwężający się sierp planety), jednak ze względu na zmniejszający się blask będzie coraz trudniejszym celem do odnalezienia na tle zorzy wieczornej.

W poniższej tabeli znajdują się szczegóły widoczności planety:

DataJasność

[mag]

Faza

[%]

Średnica

[„]

28 III1,0228,9
29 III1,3189,1
30 III1,6159,4
31 III2,0139,7
1 IV2,4109,9
2 IV2,8810,1
3 IV3,2610,4

Mapka pokazuje położenie Saturna na przełomie marca i kwietnia 2011.

Mapkę wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie obrazków z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Najbliższe kilkanaście dni będzie najlepszym okresem w tym roku do obserwacji Saturna. Na początku przyszłego tygodnia planeta znajdzie się w opozycji do Słońca. Oznacza to tyle, że obecnie znajduje się ona najbliżej Ziemi, w związku z czym ma największą średnicę kątową oraz jasność i jest widoczna przez całą noc, zajmując najwyższe położenie nad horyzontem około północy. W tym okresie maksimum osiąga również prędkość ruchu wstecznego planety.

Obecnie Saturn świeci jaśniej niż 0,4 wielkości gwiazdowej i zbliża się do Porrimy (γ Vir). W chwili podanej na mapce dystans między tymi ciałami niebiańskimi będzie wynosił mnie niż 4°. Tarcza Saturna ma wielkość 19″, zaś maksymalna elongacja Tytana (wschodnia) wypada w tym tygodniu we wtorek 29 marca.

Mapka pokazuje położenie Księżyca i Wenus na przełomie marca i kwietnia 2011.

Mapkę wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie obrazków z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Tuż przed świtem, ale bardzo nisko nad horyzontem można próbować zaobserwować Księżyc. Srebrny Glob zbliża się do nowiu, który osiągnie w niedzielę 3 kwietnia o godzinie 16:32. Początkowo faza Księżyca będzie dość duża, bo 34% w chwili pokazanej na mapce, ale mały kąt nachylenia ekliptyki do horyzontu spowoduje, że jego obserwacje będą bardzo trudne i możliwe tylko w pierwszej części tygodnia.

W czwartek 31 marca Księżyc zbliży się do Wenus. Jednak tak, jak napisałem we wstępie obserwacja Wenus z naszego kraju jest bardzo trudna, Księżyc tego ranka będzie widoczny niewiele lepiej. Pół godziny przed świtem (około 5:50) druga planeta od Słońca będzie znajdowała się mniej niż 3° nad horyzontem, natomiast Księżyc – mniej niż 8°. Faza Księżyca będzie wtedy miała wartość 10%, natomiast Wenus będzie świeciła blaskiem -4 magnitudo, średnica kątowa jej tarczy będzie miała tylko 13″, zaś faza – 80%. Jednak ze względu na małą wysokość nad horyzontem i jasne tło nieba w odszukaniu obu ciał niebiańskich warto wspomóc się lornetką.

Autor

Avatar photo
Ariel Majcher