Bez wiwatów, 7 września Minor Planet Center przyporządkowało numer planetoidy 134340 Plutonowi. To posunięcie przybliża Plutona nazewniczo do kategorii mniejszych ciał Układu Słonecznego, których orbity są znane. Jego nowe „towarzystwo” w katalogach to numerowane poczynając od 1 – Ceres , potem 2 – Pallas, 3 – Juno, 4 – Westa i dalej, 134336 ciał aż do Plutona. Do tej listy należą tak ciekawe obiekty jak 433 Eros, 1862 Apollo, 3200 Phaeton, 50000 Quaoar.

Centrum ds. Mniejszych Planet (Minor Planet Center – MPC) działa przy Smithsoniańskim Obserwatorium Astrofizycznym, pod auspicjami III oddziału Międzynarodowej Unii Astronomicznej (IAU). Jest odpowiedzialne za nazewnictwo mniejszych ciał w Układzie Słonecznym, takich jak planetoidy, komety, naturalne satelity planet. Wydaje co pełnię Księżyca Cyrkularz Mniejszych Planet (Minor Planet Circular) w którym zawarte są obserwacje astrometryczne, dane dotyczące orbit i efemerydy mniejszych ciał Układu Słonecznego jak i komet. W nim są publikowane nazwy i numeracja różnych obiektów, co ujednolica system porozumiewania się wśród astronomów. Słysząc „planetoida 433” można również przeszukać codziennie publikowany Elektroniczny Cyrkularz Mniejszych Planet gdzie znajdziemy na jej temat dokładniejsze informacje.

JHU-APL

Planetoida Eros widziana przez sondę NEAR-Shoemaker. Misja sondy zakończyła się pionierskim, pierwszym w historii astronautyki lądowaniem na planetoidzie, właśnie na Erosie. Eros większość swej historii spędził krążąc w głównym pasie planetoid, a obecnie krąży na orbicie bliskiej Ziemi. Naukowcy znaleźli na nim ok. 10 razy mniej drobnych kraterów niż pierwotnie przypuszczano.

Astronomy.com

Odkryta w 1804 roku planetoida Juno znajduje się w Pasie Głównym pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza. Ma około 245 kilometrów średnicy. Zdjęcia zostały wykonane 2,5-metrowym teleskopem w Mount Wilson Observatory.

Hubblesite

Do niedawna największa planetoida (od 24 sierpnia będąca już planetą karłowatą) została odkryta jako pierwsza przez włoskiego astronoma Giuseppe Piazzi’ego 1 stycznia 1801. Poszukiwał on planety znajdującej się według reguły Titusa-Bodego pomiędzy Marsem a Jowiszem. Nie wiedziano wówczas, że w tym miejscu zamiast planety powstał rozciągnięty w przestrzeni pas planetoid.   Średnica Ceres to ponad 900 km; wśród planetoid pasa głównego jest obiektem największym i najbardziej masywnym. Szacuje się że jej masa stanowi około 1/3 masy wszystkich pozostałych planetoid. NASA planuje w roku 2015 badanie bezpośrednie Ceres za pomocą sondy kosmicznej Dawn.

Nowe oznaczenie Plutona jest ściśle powiązane z niedawnym głosowaniem IAU na temat definicji planety.

Długość sześciocyfrowej liczby oznaczającej Plutona wynika z lawinowo rosnącej liczby odkryć planetoid w ostatniej dekadzie (pod koniec 1996 roku najwyższym numerem było 7367 Giotto!). W cyrkularzu zawarte są także numery dla dużych ciał zaneptunowych. Numer 136199 powędrował do 2003 UB313, 136108 do 2003 EL61, a 136472 do 2005 FY9.

Timothy B. Spahr, tymczasowy dyrektor Centrum mówi, że przypisywanie stałych numerów owym dużym, odległym obiektom „nie wyklucza posiadania przez nich odrębnych nazw, publikowanych w odrębnych katalogach takich ciał”. Spahr zastąpił na stanowisku poprzedniego dyrektora Centrum, pełniącego swą funkcję nieprzerwanie od 1978 roku. Jeśli tendencja wzrostowa ilości odkryć planetoid utrzyma się, to w MPC będą mieli pełne ręce roboty. Właśnie tego oczekujemy.