Wykonane przy pomocy sondy Mars Global Surveyor mapy globu Marsa przedstawiają marsjańską pogodę w latach 1999-2000. Okazały się one niezwykle podobne do ich ziemskich odpowiedników. Mapy zostały zaprezentowane na Amerykańskiej Unii Geofizyków w Bostonie przez dr Andrew Ingersolla, profesora na California Institute of Technology w Pasadenie.

Jednego dnia instrumenty Mars Global Surveyora nagrywają kilkanaście pasów powierzchni Marsa. Są one później scalane przez naukowców w jeden ciągły film. Filmy te są używane do analizy ekspansji i cofania się czap lodowych Marsa, ruchów burz piaskowych oraz chmur. Pomagają lepiej zrozumieć pogodę na Czerwonym Globie.

Pył na Marsie gra podobną rolę, co woda na Ziemi stwierdził dr Andrew Ingersoll. Pył podgrzewa atmosferę dzięki pochłanianiu promieni słonecznych i powoduje zamiecie i burze, które czasem stają się zjawiskiem globalnym. Przez niektóre lata jest dużo pyłu w atmosferze, w ciągu innych – nie. My na ziemi obarczamy El Ninio odpowiedzialnością za suche i mokre lata, lecz na Marsie wciąż nie możemy znaleźć podobnego kozła ofiarnego. Jest to wciąż tajemnica. Bez wielkich zbiorników wody na Marsie, jako magazynów ciepła, każdy rok winien być dokłądnie taki sam.

Dla przykładu rok 1999 był rokiem spokojnym, z niewielką ilością pyłu. Wcześniej jednak w 1976 sonda Viking była świadkiem ogólnoplanetarnej burzy. Niestety. Viking nie był w stanie zrobić tak dokładnych zdjęć jak Surveyor i dlatego ten ostatni czeka na własną „zawieruchę” na planecie.

W erze Vikingów wielkie burze na całym globie zdarzały się zwykle wtedy, gdy Mars znajdował się najbliżej Słońca. Gdy chodzi o największe burze zamęt zaczynał się na północnej półkuli i później przemierzał równik z prędkością 32 km/h. Mniejsze burze zdarzały się w okresie wiosennym i brały swój początek na południu.

Najwyraźniej na Marsie pogoda jest utrzymana w równowadze niedaleko krytycznego punktu i nawet niewielkie zachwianie pogody na małym obszarze może doprowadzić do globalnej burzy piaskowej dodaje Ingersoll.