Badanie, co właśnie zjadł lew morski to brudna robota. Określenie, gdzie się pożywiał wymaga trochę więcej technologii. Program Badań Środowiska Alaski (Alaska Ecosystems Program) już od ponad dekady używa satelitów, aby śledzić zagrożone gatunki północnych fok futerkowych i lwów morskich (czyli uszatek kalifornijskich) na obszarze Zatoki Alaska i Morza Beringa.
Jak się prowadzi takie badania? Znajdujący się na grzbiecie zwierzęcia nadajnik wysyła sygnał do urządzenia Agros znajdującego się na satelicie należącym do National Oceanographic Atmospheric Administration. W ten sposób naukowcy mogą śledzić trasy wędrówek fok w poszukiwaniu pokarmu nawet na przestrzeni setek kilometrów.
Obecnie trwają porównania zebranych danych z informacjami dostarczonymi przez satelitę Topex/Poseidon, należącego do NASA. Porównania mają doprowadzić do zrozumienia, czemu zwierzęta wybierają konkretne miejsca na ucztę.
Populacja lwów morskich liczy mniej niż 40 000 osobników. Natomiast populacja fok nie przekracza 1 000 000. Program Badań Środowiska Alaski monitoruje oba gatunki, kontroluje ich liczebność, zdrowie, śmiertelność oraz bada, gdzie żyją, gdzie się rozmnażają i jakie są ich zdolności do przetrwania. Ich wiedza ma doprowadzić do lepszej ochrony zwierząt poprzez kontrolowanie gatunków ryb, od których są zależne.
„Chcielibyśmy widzieć, jak obie populacje rozkwitają” – mówi Jeremy Sterling, biolog zajmujący sie fokami. – „Jednak liczebność obu populacji maleje. Chcielibyśmy wiedzieć, co jest tego powodem, zmiany klimatyczne, choroba, trudności w reprodukcji, czy niedobór pokarmu. Chwytamy się wielu metod. Liczymy zwierzęta własnoręcznie, mierzymy i ważymy młode. Satelity to tylko jedno z narzędzi„.
Aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zwierzęta wybierają konkretny teren na szukanie pożywienia, naukowcy za pomocą wysokościomierzy satelity Topex/Poseidon zbadali topografię Morza Beringa, wyznaczając położenie prądów morskich i wirów. Zmierzyli również rozkład temperatury wody i inne cechy fizyczne zbiornika. Po porównaniu danych ukazała się pewna prawidłowość. Zwierzęta poruszają się na granicy zawirowań. To tutaj następuje koncentracja pożywienia i tworza się dobre warunki do ucztowania.
Satelita Topex/Poseidon bada powierzchnię mórz od 1992 roku. Zostanie zastąpiony przez satelitę Jason 1, wyniesionego na orbitę 7 grudnia. Oba satelity są łączonym projektem NASA i francuskiego Centre National d’Etudes Spatiales.
„Dzięki satelitom mamy możliwość lepszego zrozumienia zachowania zwierząt. Możemy również codziennie przeglądać aktualizowane mapy Morza Beringa„.
