John Moore, antropolog z University of Florida sądzi, że w odległych podróżach kosmicznych powinny brać udział całe rodziny. Załogę statku międzyplanetarnego powinni tworzyć: mama, tata, dzieci i krewni.

Co stoi za rodzinnym spojrzeniem na odległe podróże międzyplanetarne? Rodzina to naturalna organizacja, która ma motywację, by przetrwać 200-letnie i dłuższe podróże, których celem byłaby kolonizacja odległych planet. Tak twierdzi John Moore, antropolog z University of Florida, który poprowadził jeden z wykładów wygłoszonych podczas spotknia American Association for the Advancement of Science. Spotkanie miało miejsce 15 lutego 2002 roku.

„Mamy większe szanse nie zwariować w kosmosie i zakończyć sukcesem [załogowe] misje [międzyplanetarne] jeśli wyślemy załogi zorganizowane według więzów rodzinnych.” – mówił Moore.

Jasne zasady określające autorytet rodziców i ich władzę nad dziećmi oraz związki z innymi krewnymi powodują, iż rodziny tworzą zespoły, które mogą stawić czoło każdej trudności. Co więcej, rodzinne podróże oferują nagrodę w postaci małżeństw i dzieci.

„Kiedykolwiek dokonywano kolonizacji na Ziemi, robili to zawsze ludzie poszukujący lepszego życia. Wszystkie kolonizacje o których wiem jako antropolog, były dokonywane przez rodziny, zwykle młode małżeństwa” – mówił Moore.

Rosyjski kosmonauta określił kiedyś pomysł załogowej misji na Marsa w postaci siedmiu heteroseksualnych dorosłych siedzących ramię w ramię przez dziewięć miesięcy jako „spełnienie wszystkich warunków niezbędnych do morderstwa„.

Determinacja i parametry fizyczne pierwszych astronautów niezbędne do wciśnięcia się w ciasne kapsuły już nie muszą i nie powinny być podstawowym kryterium doboru kandydatów na astronautów. „Dla załogi która będzie kolonizować i reprodukować się przez wiele pokoleń, położna jest tak samo potrzebna jak ekspert od systemu napędowego” – mówił Moore.

Moore sądzi, że podróż międzyplanetarną powinny rozpocząć młode bezdzietne małżeństwa. Pozwoliłoby to przyzwyczaić się załodze do nowego otoczenia zanim jeszcze spadną na nich obowiązki związane z dziećmi.

Niektórzy mogą być przerażeni wizją dzieci rodzących i umierających w kosmosie, które oglądają Ziemię tylko na obrazkach, ale Moore zauważa, że rodzice ciągle podejmują decyzje wpływające na życie dzieci i uważa, że decyzja dotycząca podróży kosmicznej niewiele się różni od decyzji o emigracji do innego państwa.

Moore szacuje, że populacja 150 do 180 osób powinna się utrzymać przez sześć do ośmiu generacji, pozwalając każdemu jej członkowi znaleźć partnera i dać wybór spośród conajmniej 10 osób płci przeciwnej w podobnym (do 3 lat różnicy) wieku. Jednocześnie taka liczba osób nie jest nierealna pod względem umieszczenia na pokładzie statku międzyplanetarnego.

Według Moora grupa powinna cenić podobne wartości i należeć do tej samej grupy kulturowej, naukowiec zwraca też uwagę na problemy moralne. „Jeśli załoga wprowadzi system niewolnictwa, ludzie na Ziemi niewiele będą mogli w tej kwestii zrobić” – zauważa Moore.

Naukowiec rozważał także kwestię powrotu załogi na Ziemię. Moore uważa iż ludzie powracający z rozciągłej w czasie misji powinni pozostawać chwilę dłużej w kosmosie poświęcając czas na naukę wydarzeń, które miały miejsce na Ziemi w czasie nieobecności ich samych i ich przodków.