Wiek po odkryciu planetoidy 511 Davida astronomowie zaobserwowali jej kształt. Używając 10 metrowego teleskopu Keck II na Hawajach, grupa naukowców wykonała pierwsze obserwacje z Ziemi planetoidy Davida i zaobserwowała jej pełny cykl rotacji wokół własnej osi.

Znaleziona przez Raymonda Smith Dugana 30 maja 1903 roku, Davida znajduje się w przybliżeniu w połowie drogi pomiędzy orbitą Marsa i Jowisza w pasie asteroid. Ma około 320 kilometrów średnicy i okrążenie Słońca zajmuje jej 5,64 roku.

Keck obserwował Davida przez kilka dni, począwszy od 26 grudnia 2002 roku, od czasu jej największego zbliżenia się do Ziemi na około 240 milionów kilometrów.

Zdjęcia pokazują, że Davida robi jeden obrót wokół własnej osi raz na 5,1 godziny. Asteroida jest zwrócona w naszą stronę biegunem północnym, dlatego widzimy tylko jej północną półkulę.

Astronomy.com

Animacja prezentuje rotację planetoidy Davida. Została stworzona na podstawie wyników obserwacji wykonanych za pomocą teleskopu Keck II.

Zdjęcie przedstawia szczegóły o wielkości 46 kilometrów. Zdjęcia pokazują jasne i ciemne obszary na powierzchni planetoidy i pokazują, że jej dwie strony są płaskie.

W czasie obserwacji Davida zbliżył się do nas tak blisko po raz pierwszy od 27 lat, ale wciąż jej rozmiary na niebie nie przekraczają 0,0001 stopnia. Szczegóły otrzymane z Kecka zawdzięczamy zamontowaniu na teleskopie optyki adaptatywnej, która pozwala eliminować efekt drgającej atmosfery.

„Dzięki optyce adaptatywnej w końcu możemy obserwować asteroidy takie jak Davida nie jako pojedyncze, słabe obiekty, ale jako prawdziwe obiekty nadające się do badań geologicznych” – powiedział członek zespołu, astronom Al Conrad.

Takie analizowanie pozwala astronomom na lepsze obserwowanie struktury i historii planetoid. Kolizje są często spotykaną rzeczą w życiu ciał niebieskich w Układzie Słonecznym i informacje na ich temat mogą okazać się niezwykle pomocne, gdy odkryjemy, że taka planetoida zmierza w kierunku naszej planety.

„Badanie kształtu, rozmiaru i cech powierzchni pozwoli nam zrozumieć, jak kolizje mogły wpłynąć na naszą planetę i jak mogą w dalszym ciągu” – wyjaśnia członek zespołu z JPL Christophe Dumas.