Beta Ceti to olbrzym posiadający gorąca koronę promieniującą około 2000 razy więcej promieniowania rentgenowskiego niż Słońce. Naukowcy przypuszczają, że tak silne promieniowanie w jakiś sposób wiąże się z zaawansowanym stadium palenia helu w jądrze.

Podczas tego stadium jądro gwiazdy robi się bardzo gorące – ma ponad sto milionów stopni Celsjusza, zaś reakcje termojądrowe powodują przemianę helu w węgiel.

Szacując masę beta Ceti na 3 masy Słońca, zgodnie z teorią ewolucji gwiazd możemy powiedzieć, że gwiazda ta przez pierwszy miliard lat swego życia świeciła w wyniku reakcji syntezy termojądrowej wodoru w hel.

Po wyczerpaniu się paliwa wodorowego w jądrze, centrum gwiazdy zapadało się. Gdy pozostałość wodorowa wokół helowego jądra stała sie dość gęsta i gorąca, rozpoczęła się faza palenia wodoru w otoczce – na zewnątrz jądra. To z kolei spowodowało ekspansję zewnętrznych części gwiazdy i ich ochłodzenie. Nastąpiła faza czerwonego olbrzyma, w której beta Ceti bardzo słabo promieniowała rentgenowsko.

Po około 10 milionach lat jądro gwiazdy zapadło się i jego temperatura wzrosła do ponad 100 milionów stopni Celsjusza i zapaliły się reakcje syntezy termojądrowej helu w węgiel. W tej fazie, która trwać będzie około 100 mln lat, rozmiar gwiazdy skurczył sie do około 20 Słońc. Tak więc nie można już nazwać jej olbrzymem.