„Przed eksperymentem sondy Deep Impact naukowcy mieli wiele pytań i nie poparte badaniami idee na temat struktury i składu jądra komety, nie mieliśmy prawie żadnej rzeczywistej wiedzy” – powiedział główny badacz Michael A’Hearn, profesor astronomii na University of Maryland, College Park, Md. – „Nasze analizy danych zebranych przez Deep Impacta są bardzo odkrywcze, w większości są dość zaskakujące„.

Zewnętrzna warstwa powierzchni Komety Tempel 1 ma bardzo puszystą strukturę, która jest słabsza od nasypu sypkiego śniegu. Drobny pył komety trzyma się razem dzięki słabej grawitacji. Inną niespodzianką dla A’Hearna i jego kolegów był sposób formowania się krateru uderzeniowego na powierzchni Tempel 1. Wcześniej obserwowano z bliska jądra dwóch innych komet, ale z żadnych obserwacji nie uzyskano dowodów występowania kraterów uderzeniowych.

„Jądro Tempel 1 ma odrębne warstwy, dające się zauważyć na topograficznej rzeźbie powierzchni, która obejmuje tereny od tych bardzo gładkich do terenów, które spełniają wszystkie kryteria kraterów uderzeniowych o różnych rozmiarach” – powiedział A’Hearn. – „Problem w określeniu, że są to kratery uderzeniowe, polega na tym, że nie znamy mechanizmu, dzięki któremu niektóre komety zderzają się ze skalistymi, drobnymi obiektami w Układzie Słonecznym, a inne przelatują bez kolizji„.

Według A’Hearna jednym z bardziej interesujących odkryć jest obfite występowanie związków chemicznych opartych na węglu, wykrytych dzięki analizie widma w warkoczu komety. Wyniki badań wskazują na to, że komety zawierają pokaźne ilości materiału organicznego. Materiał ten mógł być przyniesiony przez komety, planetoidy, czy meteory na Ziemię stosunkowo wcześnie w historii planety.

Odkryto również, że wnętrza komety są dobrze odsłonięte od działania Słońca. Dane z misji pokazują, że jądro komety Tempel 1 jest niezmiernie porowate. Ta porowatość umożliwia chłodzenie się powierzchni jądra zaraz po nagrzaniu się przez światło słoneczne. Ciepło nie przedostaje się w prosty sposób do wnętrza komety. Stąd lód i inny materiał głęboko w środku jądra może pozostawać nienaruszony i niezmieniony od samego początku formowania się Układu Słonecznego. „Spektrometr podczerwieni dał nam pierwszą mapę temperatury komety, pozwalając nam zmierzyć termiczną inercję powierzchni lub zdolność przewodzenia ciepła do wnętrza” – powiedział Olivier Groussin, badacz z University of Maryland, który stworzył mapę.

Naukowcy na podstawie analizy danych spektralnych wykryli wodę, która wyparowała na skutek ciepła jakie wytworzyło się w czasie eksperymentalnego uderzenia. Po kilku sekundach po uderzeniu wykryto cząstki lodu wyrzucone spod powierzchni. Drobny lód nie uległ roztopieniu i wyparowaniu. „W przeciągu kilku sekund szybki, gorący pióropusz złożony z wyparowanej wody zniknął z obszaru obserwacji spektrometru. Potem nagle zobaczyliśmy podpowierzchniowy lód i pył” – powiedziała Jessica Sunshine z Science Applications International Corporation, Chantilly, Va. – „To była najbardziej dramatyczna zmiana widmowa jaką widziałam„.