W 2008 roku cykl słoneczny wszedł w jedno z najniższych minimum aktywności. Plamy słoneczne – objaw aktywności Słońca – zniknęły na długi czas, bo aż na trzy lata.
Obserwacje aktywności Słońca trwają od niepamiętnych czasów. Od połowy XVIII wieku obserwacje są udokumentowane, a cykle aktywności numerowane. Od tego czasu ponumerowano już dwadzieścia cztery Cykle.
15 lutego oraz 9 marca 2011 roku zaobserwowano błyski rentgenowskie pochodzenia słonecznego. Ostatni taki rozbłysk miał miejsce w grudniu 2006 roku.
7 marca nastąpił wyrzut chmury plazmy o masie miliarda ton, która poruszała się z prędkością 2200 km/s (5 milionów mph). Rozprzestrzeniająca się chmura nie kierowała się w stronę Ziemi, ale i tak spowodowała widoczną zorzę polarną między innymi nad Kanadą. Był to najszybszy koronalny wyrzut masy na przestrzeni niemal 6 lat. Podobna sytuacja miała miejsce w listopadzie 1997, kiedy podobny wybuch rozpoczął 23. Cykl Słoneczny. Marcowy wybuch jest prawdopodobnie początkiem kolejnego, 24. Cyklu.
Po długim minimum liczba plam słonecznych zaczyna wzrastać. Na wykresie widzimy, ile plam słonecznych pojawiło się w ciągu miesiąca od roku 2000 do teraz, co obejmuje cykl poprzedni oraz obecny.
Kończące się minimum aktywności Słońca trwało aż 3 lata, co czyni go jednym z najdłuższych minimum zaobserwowanych od połowy XVIII wieku. Tylko cztery cykle rozpoczynały się dłużej niż obecny cykl – Cykl 1., który rozpoczął się około roku 1755 oraz trzy cykle z minimum Daltona, w okresie bardzo niskiej aktywności Słońca na początku XIX wieku.
