Po przejściowym okresie zmniejszonej aktywności, Słońce ponownie jest w swojej najlepszej formie.

Czerwiec przyniósł nam kilka bardzo efektownych obszarów aktywnych, widocznych w świetle białym jako pokaźne grupy plam. Wiele z tych obszarów jest związanych z bardzo dynamicznymi procesami w koronie słonecznej: rozbłyskami i erupcjami.

Powyższy film obejmujący okres dwóch dni został złożony z obrazów zarejestrowanych w dalekim ultrafiolecie przez obserwatorium orbitalne Solar Dynamics Observatory (SDO). Teleskop AIA obserwował Słońce w paśmie 9,4 nm, odpowiadającym plazmie o temperaturze około 10 milionów kelwinów.

Strumień miękkiego promieniowana rentgenowskiego rejestrowany przez satelity geostacjonarne GOES. Widoczne trzy zarejestrowane pod rząd rozbłyski klasy X (skala klasyfikacji z prawej strony wykresu).

Na szczególną uwagę zasługuje obszar aktywny 2087, który wyprodukował wiele silnych rozbłysków, w tym aż 3 zjawiska klasy X pod rząd. Rozbłyski to nagłe miejscowe pojaśnienia korony słonecznej i chromosfery. Są one klasyfikowane na podstawie maksymalnego strumienia promieniowania rentgenowskiego rejestrowanego przez satelity geostacjonarne GOES. Klasa X to najwyższa możliwa klasa zjawisk, tak silne zjawiska są dość rzadkie i występują prawie wyłącznie w maksimum aktywności.

Poza rozbłyskami zanotowano wiele interesujących erupcji, czyli wyrzutów ogromnych ilości plazmy. Największa z nich, zaobserwowana 9 czerwca 2014, została zatrzymana przez siły magnetyczne, a plazma spłynęła z powrotem na Słońce. Było to szczególnie dobrze widoczne w linii helu 30,4 nm obserwowanej przez SDO, odpowiadającej plazmie o temperaturze kilkudziesięciu tysięcy kelwinów.

Obecnie znajdujemy się na końcu fazy maksymalnej cyklu słonecznego. Aktywność Słońca będzie malała z miesiąca na miesiąc, i za kilka lat osiągnie minimum, zanikając niemal całkowicie.