Choć znajdował się już w grupie pierwszych amerykańskich astronautów okrzykniętych mianem Siódemki Mercury, dosięgnął go jeszcze jeden wielki zaszczyt. Jako jedyny poleciał w kosmos w misjach przeprowadzonych w ramach programów Merkury, Gemini i Apollo.
Walter M. Schirra przyszedł na świat 12 marca 1923 r. Bycie pilotem miał we krwi – jego ojciec brał udział w nalotach na Niemcy podczas I Wojny Światowej, a później był pilotem akrobatycznym. Matka Schirry często brała czynny udział w przedstawieniach męża, chodząc po skrzydłach dwupłatowca podczas lotu. Nic więc dziwnego, że Wally Schirra zasiadł za sterami samolotu już w wieku 15 lat.
W czasie II Wojny Światowej Schirra wstąpił do Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, gdzie ukończył kurs przyśpieszony w 1946r. Miał udać się do Japonii, ale tam wojna już się zakończyła. Dwa lata później, po przebyciu treningu na pilota, został przydzielony do 154 dywizjonu bombowego walczącego w Korei. Po tym okresie ukończył też kurs na pilota testowego i brał udział w rozwijaniu projektu F-4h. Stacjonował wtedy w bazie lotniczej Marynarki Wojennej w Patuxent Rivier. To właśnie wtedy Schirra po raz pierwszy usłyszał o projekcie Mercury i rekrutacji astronautów. Początkowo nie był zbyt przekonany co do projektu, ale z czasem jego nastawienie uległo zmianie. Jednak wtedy, jego kandydatura stanęła pod znakiem zapytania. Okazało się, że Schirra posiada polipy w krtani. Mógł podjąć się leczenia, ale jednym z warunku było milczenie przez 4 dni. Niestety kolidowało to z testami psychologicznymi, więc kuracja nie doszła do skutku. Podczas kolejnej nie mógł się odzywać przez tydzień. Zakaz złamał tylko raz, odpowiadając przedstawicielowi NASA, jak przebiega jego leczenie krtani. Można przypuszczać, że już wtedy został wstępnie wybrany, ponieważ kuracja, która trwa normalnie 2-3 miesiące, została przeprowadzona w ciągu 2-3 dni.
NASASchirra przy samolocie F3H-2N Demons
Kiedy Wally Schirra został już wybrany na astronautę, tak jak pozostali, dostał specjalne zadanie, którym miał się zajmować podczas całego programu Mercury. Miał on brać udział w rozwoju systemów kontroli środowiska i podtrzymywania życia, tak aby zapewnić astronautom bezpieczeństwo podczas lotu w kosmos. Wśród obowiązków było m.in. testowanie i ulepszanie skafandra pilota.
Pierwszym przydziałem Schirry była posada dublera Carpentera w misji Mercury-Atlas 7. Jako pierwszy pilot został przydzielony już do następnego lotu – MA8. Był to piąty amerykański lot załogowy, a trzeci orbitalny. Start rakiety Atlas odbył się 3 października 1962 r. Misja MA8 miała dostarczyć danych dotyczących zdolności adaptacji ludzkiego organizmu do długiego przebywania w warunkach zerowej grawitacji, tak aby rozwiać wątpliwości lekarzy przed misją trwającą pełną dobę. Schirra okrążył Ziemię 6 razy. Jego lot był dwa razy dłuższy od lotu Carpentera i trwał ponad 9 godzin. Cała misja przebiegła wręcz podręcznikowo, co potwierdziło, że astronauta jest w stanie ostrożnie dostosować ilość zużywanego paliwa, tak aby starczyło na cały czas trwania lotu.
NASAPersonel techniczny pomaga Schirrze wejść do kapsuły Sigma 7.
Następną misją Wally’ego Schirry był lot Gemini-Titan 6, w którym towarzyszył mu Thomas Stafford – astronauta z „Nowej Dziewiątki”, czyli drugiego naboru. Start miał nastąpić 25 października 1965 r. w ramach misji Gemini-Titan-Agena (GTA-6). Kapsuła z astronautami miała się spotkać na orbicie z bezzałogowym statkiem Agena, co nie doszło do skutku. Tuż po oddzieleniu się od rakiety Atlas, Agena rozpadła się, a jej szczątki wpadły do oceanu. Nie było sensu, by kontynuować misję, więc przerwano odliczanie do startu GT-6. Wkrótce potem podjęto decyzję o przeniesieniu lotu Schirry i Stafforda.
Ciąg dalszy w artykule Wally Schirra cz.2 – “Bez dyskusji”
NASAWalter Schirra i Thomas Stafford pozują do zdjęcia przed lotem załogowym GT-6.
