Pierwsi astronauci wybrani przez NASA byli wojskowymi oraz inżynierami. Dopiero w czwartym naborze zostali przyjęci naukowcy. Jednym z nich był Harrison Schmitt, geolog, który otrzymał doktorat na Harvardzie.
Zanim Schmitt rozpoczął karierę astronauty, pracował w Centrum Astrogeologicznym, gdzie pracował nad rozwojem technik badań geologicznych przeprowadzanych przez astronautów na powierzchni Księżyca oraz miał znaczący wpływ na ich przeszkolenie. Po rekrutacji w szeregi astronautów w 1965 roku, Schmitt rozpoczął trening pilota modułów dowodzenia oraz księżycowego używanych w programie Apollo. Pierwszym przydziałem Harrisona Schmitta była misja Apollo 15, gdzie był w rezerwowej załodze. Został również przydzielony do misji Apollo 18, jednak została ona odwołana. Ze względu na duży nacisk ze strony stowarzyszenia geologów, którym zależało by profesjonalista zbadał powierzchnię na Księżycu, Schmitt został przeniesiony do załogi Apollo 17, gdzie był pilotem lądownika księżycowego Challenger. Była to jedyna misja kosmiczna, w której Harrison Schmitt wziął udział.
Po powrocie Apollo 17 na Ziemię, Schmitt zakończył swoją przygodę jako astronauty. Od 1973 r. pracował on w Kalifornijskim Instytucie Technologicznym, a potem także jako szef zespołu astronautów-naukowców. Ze swojej pozycji w NASA zrezygnował po dwóch latach, aby wystartować w wyborach do senatu Stanów Zjednoczonych. Od 1977 r. pełnił rolę senatora stanu Nowy Meksyk.
