Kojarząca się z filiżanką struktura widoczna na powyższym zdjęciu to SDSS 1430+1339 – supermasywna czarna dziura w centrum galaktyki. Wbrew skojarzeniu z uspokajającą herbatką, jest ona przyczyną bardzo gwałtownych zjawisk.
Przez długi czas sądzono, że kwazar PKS 1353-341, zasilany przez czarną dziurę i świecący aż 46 miliardów razy jaśniej niż Słońce, jest samotnym obiektem, jednak najnowsze badania pokazały, że astronomowie się mylili. Okazało się, iż obiekt ten jest tak jasny, że przyćmiewa setki galaktyk z okolicznej gromady.
Astronomowie przechwycili promieniowanie radiowe wysłane przez odległy kwazar. Obserwacje tego obiektu mogą dostarczyć informacji o składzie chemicznym młodego Wszechświata.
Przy pomocy kosmicznej soczewki, astronomowie wykonali pomiar pola magnetycznego galaktyki odległej od nas o prawie 5 miliardów lat świetlnych. To osiągnięcie dostarcza nowe wskazówki do rozwiązania problemu leżącego na granicach kosmologii – jaka jest natura i geneza pól magnetycznych, które odgrywały istotną rolę w rozwoju galaktyk.
Wyobraź sobie, że jedziesz przez małe miasto zawierające skromnej wielkości budynki i nagle widzisz 100-piętrowy wieżowiec. Astronomowie znaleźli podobne monstrum w kosmosie: niemalże rekordowo supermasywna czarna dziura o masie siedemnastu miliardów Słońc mieszkająca w zapadłej kosmicznej społeczności kilku galaktyk.
Za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble’a astronomowie wykazali, że Markarian 231 (Mrk 231), odległa od nas o około 600 milionów lat świetlnych, to najbliższa Ziemi galaktyka zawierająca kwazar zasilany przez dwie czarne dziury krążące wokół siebie.
Sprzęgnięcie niemieckich i holenderskich stacji interferometru LOFAR pozwoliło rozróżnić części składowe odległego kwazara w paśmie fal metrowej długości.
Projekt Sloan Digital Sky Survey (SDSS) owocuje nowymi, zaskakującymi hipotezami. Być może nasz wszechświat nie jest idealnie przejrzysty, lecz wypełniony pyłem.
Jedną z imprez inaugurujących Międzynarodowy Rok Astronomii będzie obserwacja trzech odległych kwazarów przez radioteleskopy rozsiane po całym świecie. Zostaną one połączone w jedną sieć, dzięki czemu utworzą potężny intrerferometr radiowy, a to pozwoli wykonać obserwacje z bardzo dużą rozdzielczością kątową.
W galaktyce odległej o 11 miliardów lat świetlnych odkryto ślady wody. Najdalsze znane dotychczas miejsce występowania tego związku znajduje się o 3 miliardy lat świetlnych bliżej.
- 1
- 2